"شعر سنگ قبر پروین اعتصامی"

آن که  خاک  سیهش  بالین  است

اختر   چرخ  ادب  پروین   است

گر چه  جز  تلخی  از  ایام   ندید

هرچه خواهی سخنش شیرین است

صاحب آن همه گفتار امروز

سایل فاتحه و یاسین است

دوستان بِه که ز وی یاد کنند

دل بی دوست دلی غمگین است

خاک بر دیده بسی جانفرساست

سنگ بر سینه بسی سنگین است

بیند این بستر و عبرت گیرد

هر که را چشم حقیقت بین است

هر که باشی و ز هر جا برسی

آخرین منزل هستی این است

آدمی هر چه توانگر باشد

چون بدین نقطه رسد مسکین است

اندر آنجا که قضا حمله کند

چاره تسلیم و ادب تمکین است

زادن و کشتن و پنهان کردن

دهر را رسم و ره زیرین است

خرم آنکس که در این محنت گاه

                   ((خاطری را سبب تسکین است))

                                                                             "پروین اعتصامی"